Mimo iż cukrzyca nie jest zaraźliwa, jej występowanie przybliża się do skali globalnej epidemii. Jak pokazują dane Światowej Organizacji Zdrowia, liczba osób dotkniętych tym schorzeniem na całym świecie przekracza już 420 milionów, co roku przyczyniając się do śmierci nawet 1.6 miliona osób. Co gorsza, statystyki sugerują, że trend ten utrzyma się, głównie za sprawą współczesnych nawyków żywieniowych oraz trybu życia, które sprzyjają rozwojowi tej choroby. Tymczasem w większości przypadków można jej zapobiec.
Według danych Ministerstwa Zdrowia i Narodowego Funduszu Zdrowia w roku 2018 w Polsce na cukrzycę cierpiał prawie co jedenasty dorosły, czyli łącznie około 2.9 miliona pacjentów. W ciągu pięciu lat nastąpił wzrost liczby osób chorujących na cukrzycę o 13.7%, z czego jedynie połowa wynikała ze zmian demograficznych. Na świecie największą liczbę chorych na cukrzycę odnotowano w Stanach Zjednoczonych – 11% populacji w wieku 20-79 lat. Wysokie miejsce w tej niechlubnej statystyce zajmują też Singapur, Malta, Portugalia i Cypr. Co gorsza, prognozy na rok 2040 są niepokojące – szacuje się, że liczba chorych na cukrzycę przekroczy wówczas 640 milionów osób.
Cukrzyca to nieuleczalne schorzenie metaboliczne, które charakteryzuje się stałym podwyższonym poziomem glukozy we krwi. Bezpośrednio związane jest z insuliną, hormonem produkowanym przez komórki beta trzustki, odpowiedzialnym za wykorzystanie cukru krążącego w krwiobiegu. Wyróżniamy różne typy cukrzycy: insulinozależną (typ I), insulinoniezależną (typ II), ciążową, monogenową i związaną z mukowiscydozą (CRFD).
Do objawów sugerujących rozwijającą się cukrzycę I lub II typu należą: wzmożone pragnienie i częste oddawanie moczu, zwiększony apetyt, przewlekłe zmęczenie, zaburzenia widzenia, drętwienie lub mrowienie kończyn, trudności z gojeniem ran, utrata wagi mimo braku diety oraz dla mężczyzn – zaburzenia erekcji i obniżone libido. Kobiety z cukrzycą często cierpią na infekcje drożdżycowe dróg rodnych i układu moczowego.
Warto podkreślić, że cukrzyca typu I rozwija się szybko, natomiast typ II może być bezobjawowy przez wiele lat. Stąd w medycynie mówi się o stanie przedcukrzycowym – podwyższonym poziomie cukru we krwi na czczo lub nieprawidłowej tolerancji glukozy po posiłkach, które są niewystarczające dla rozpoznania cukrzycy, ale zapowiadają jej rozwój.
