Nebulizacja, choć ściśle skojarzona z metodami inhalacji znanej od dawnych czasów, wprowadza innowacyjne podejście do terapii dróg oddechowych. Pomimo że zarówno inhalacje jak i nebulizacje mają swoje korzenie w starych praktykach medycznych, które Hipokrates sam zalecał, to jednak mechanizm działania oraz efektywność podania leku w przypadku tych dwóch metod różni się znacząco. W przypadku klasycznych inhalatorów skuteczność bywa niekiedy minimalna, natomiast nebulizator umożliwia eliminację potencjalnych błędów ze strony użytkownika, co zwiększa efektywność leczenia.
Zarówno inhalacje jak i nebulizacje są formą terapii polegającą na dostarczaniu leków bezpośrednio do nosa i jamy ustnej poprzez drogę wziewną. W przeciwieństwie do przenośnych inhalatorów, które działają dzięki sprężonemu gazowi, nebulizatory są urządzeniami elektronicznymi generującymi mgiełkę z płynnej substancji leczniczej i dostarczają ją prosto do dróg oddechowych pacjenta. Dzięki temu pacjent nie musi martwić się o prawidłową technikę aplikacji leku – badania przeprowadzone na Uniwersytecie w Teksasie w 2015 roku wykazały, że aż 84% pacjentów używających tradycyjnych inhalatorów robi to nieprawidłowo!
Historia nebulizacji jest długa i pełna innowacji. Tradycyjne społeczeństwa, takie jak północnoamerykańscy Indianie czy Hindusowie, od dawna używali par z różnych ziół, nawet trujących, aby wywołać specyficzne efekty fizyczne lub psychiczne. Jednak dopiero na przełomie XIX wieku zrodził się pomysł zautomatyzowania procesu inhalacji za pomocą napędu ręcznego. Pierwszy tego typu przyrząd powstał we Francji w 1858 roku i używał mechanizmu pompki do rozdrobnienia płynnego leku na drobne cząsteczki możliwe do podania wziewem. Sześć lat później w Niemczech stworzono pierwszy nebulizator zasilany silnikiem parowym. Niestety, wadą tych wczesnych urządzeń była zbyt duża wielkość cząsteczek aerozolu, co nie było praktyczne dla efektywnego dostarczania leków.
