Jednym z najpowszechniej występujących problemów z układem pokarmowym jest zespół drażliwego jelita (IBS – z ang. Irritable Bowel Syndrome). Chociaż wielu ludzi uważa to za chorobę, IBS jest raczej zbiorem objawów, które wpływają na coraz większą liczbę ludzi na całym świecie. Często pojawiają się różne definicje tej dolegliwości w zależności od kraju, a niektórzy sugerują nawet, że jest to termin wymyślony przez producentów leków i suplementów diety. Niemniej jednak, dla osób doświadczających objawów typowych dla IBS przez wiele lat, trudno jest zignorować ich realność.
Pierwsze próby naukowego zdefiniowania zespołu drażliwego jelita miały miejsce już kilka razy. Pierwsza definicja została przyjęta w 1978 roku w Manning, gdzie stwierdzono, że aby zdiagnozować IBS u pacjenta, musi on wykazywać co najmniej dwa typowe objawy, takie jak napięcie brzucha, ból podczas wypróżniania lub uczucie niepełnego wypróżnienia. Od tamtego czasu kryteria te były wielokrotnie modyfikowane, stąd różne definicje, znane jako kryteria Rzymu I, II, III i IV. Według danych, w zależności od przyjętej definicji, IBS może dotyczyć nawet 11% ludzi na świecie (Canavan et al., 2014). W Europie wskaźniki są nieco niższe, z około 10% we Francji i Włoszech, podczas gdy w USA i Wielkiej Brytanii może to być nawet 20% populacji.
Według najnowszych kryteriów z Rzymu IV z 2016 roku, aby zdiagnozować IBS u pacjenta, musi on cierpieć na nawracający ból brzucha co najmniej jeden dzień w tygodniu przez ostatnie trzy miesiące. Musi to być również połączone z jednym z następujących objawów: ból brzucha związany z wypróżnianiem, zmienność częstotliwości wypróżnień lub zmienność konsystencji kału. Inne ważne symptomy to nadmierna produkcja śluzu widocznego w stolcu oraz wzdęcia brzucha. Zazwyczaj osoby z diagnozą IBS doświadczają naprzemiennych epizodów zaparć ze wrażeniem niepełnego wypróżnienia oraz nagłych, wodnistych biegunek. Jest to oczywiście indywidualne i u niektórych osób występuje tylko jeden z tych problemów.
